Jaka jest historia rzymskiego chodnika? Jakie materiały były używane? Dlaczego został zbudowany tak dawno temu? Jaki rodzaj kostki brukowej był używany? I w jaki sposób budowano chodniki? Do tworzenia chodników Rzymianie używali kamieni sampietrini, kamieni prostych jak linijka oraz popiołu wulkanicznego. Oto kilka fascynujących faktów na temat tych kostek brukowych. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej! Z tego artykułu dowiesz się więcej o tej ważnej rzymskiej konstrukcji.
Rzymskie chodniki były finansowane z pieniędzy publicznych
Interesujące jest to, że rzymskie chodniki były finansowane z pieniędzy publicznych, pomimo ich niskiego statusu. W rzeczywistości chodniki w Rzymie były na ogół wybrukowane kamieniem. Ściąganiem podatków w prowincjach zajmowali się w dużej mierze publicani, którzy mieli także oddziały w Rzymie i Thapsus. Podatki zbierano w całych prowincjach i były one wspólnym źródłem finansowania rzymskiego rządu. Publicani mieli możliwość przekazywania funduszy między prowincjami poprzez handel roszczeniami z tytułu podatków.
W czasach Imperium Rzymskiego drogi dzieliły się na cztery rodzaje, z których każda służyła innemu celowi. Istniały cztery główne rodzaje dróg: drogi publiczne, drogi wojskowe, drogi lokalne i drogi prywatne. Wśród nich najbardziej rozpowszechnione były drogi publiczne. Drogi publiczne są utwardzone asfaltem, podczas gdy mniejsze drogi są brukowane. Choć dziś mogą nie być tak użyteczne jak chodniki, stanowiły ważny element infrastruktury Rzymu.
Zbudowano je z kamieni sampietrini
Sampietrini zostały po raz pierwszy użyte w 1585 roku, a spopularyzowane w XVII wieku. Pierwsze ulice, na których zastosowano kamienie, znajdowały się na Wzgórzach Albańskich, pozostałościach po wypływie lawy, która powstała około 280 000 lat temu. Do 1736 roku Spółdzielnia Selciaroli di Alfrenda zebrała wykwalifikowanych robotników, którzy układali kamienie na chodnikach w całym mieście.
Sampietrino powstaje poprzez łamanie kamieni wzdłuż ich naturalnych linii podziału. Dzięki temu w gotowym produkcie powstaje najwyższy punkt solidności. Kamienie układane są na ziemi w równoległoboki o różnych rozmiarach, z których najmniejszy ma 6×6 cm. Następnie są one bite, aby się skleiły. Chociaż sampietrini mogą wyglądać nieregularnie, są trwałe i elastyczne.
Były linijnie proste
W porównaniu ze współczesnymi drogami rzymskie chodniki były linijnie proste, jakby zaprojektowane przez geniusza. Aby zbudować te drogi, rzymscy agronomowie najpierw badali teren za pomocą pręta zwanego groma, który pomagał im uzyskać kąty proste. Pręty te były następnie układane przez gromatici, rzymski odpowiednik człowieka od prętów. Przesuwali oni pręty zgodnie z instrukcjami geodety. Gromatici podążał za instrukcjami geodety, tworząc układ drogi w formie siatki.
W czasach rzymskich drogi były również liniowo proste, a Rzymianie w miarę możliwości unikali stromych zboczy. Rzymskie chodniki były zazwyczaj liniowo proste, podobnie jak wiele głównych autostrad. Rzymskie techniki budowlane były innowacyjne i bardzo wydajne. Wiele rzymskich dróg, w tym Via Aemilia, było prostych i pozbawionych zakrętów. W rezultacie były niepraktyczne dla większości ruchu handlowego.
Były wybrukowane popiołem wulkanicznym
Popiół wulkaniczny był ważnym składnikiem przy tworzeniu chodników w starożytnym Rzymie. Rzymianie do mieszania betonu używali popiołu wulkanicznego, wapna i drobnych skał wulkanicznych. Uznali, że mieszanka ta jest znacznie trwalsza niż współczesny beton, który niszczy się w ciągu 50 lat. Oprócz wybrukowania ulic Rzymu, popiół został również użyty do budowy amfiteatru w Pompei, starożytnego rynku w Pozzuoli i portu. Podobnie popiół został użyty do budowy kopuły Panteonu w Rzymie.
Popiół wulkaniczny jest jedną z pierwszych substancji wykorzystywanych do produkcji betonu. Termin pochodzi od greckiego słowa “concretus”, co oznacza “skalne rzeczy”. Starożytni Rzymianie opracowali proces wytwarzania cementu, który polegał na mieszaniu wypalonego wapienia z wodą i dodawaniu popiołu wulkanicznego. Następnie mieszali tę mieszaninę z mieloną skałą, piaskiem i popiołem wulkanicznym. Ta półpłynna mieszanina była następnie wlewana do drewnianych form.
Wybrukowano je Marlasem
Rzymianie jako pierwsi zrobili beton, mieszając ze sobą popiół wulkaniczny i skały gliniaste. Z tej mieszanki powstał pierwszy cement, który wkrótce znalazł szerokie zastosowanie w budowie dróg. Rzymianie używali Marlasu w drogach i chodnikach ze względu na jego doskonałe właściwości i trwałe wiązanie w wilgotnych miejscach. Stworzyli również kanały wzdłuż boków dróg. Kanały te istnieją do dziś. Rzymianie poprawili także system drogowy w całym regionie śródziemnomorskim, budując wiele dróg i kanałów.
Były one wybrukowane trawertynem
Trawertyn był szeroko stosowany w starożytnym Rzymie do brukowania ulic i chodników. Jego kwadratowy kształt i łuki sprawiały, że był idealnym materiałem dla estetyki i funkcjonalności. Wydobywano go w Tivoli, sąsiednim mieście, i wysyłano do Rzymu na budowę. Rzymianie używali specjalnej drogi do transportu kamienia. Jego trwałość pozwalała na wykorzystanie go przez tysiące lat.
Bruk został wykonany ze starożytnych płyt trawertynu, skały osadowej, która jest bardzo podobna do wapienia. Ma on dużą porowatość i był szeroko stosowany w Rzymie, m.in. przy budowie wielu starożytnych zabytków. Wybrukowana droga pochodzi prawdopodobnie z około 27 roku p.n.e., dwie dekady po śmierci Juliusza Cezara i 150 lat przed wybudowaniem Panteonu.
Wybrukowano je granitem
Pierwotnie Rzymianie brukowali chodniki kwadratowymi kamieniami, zwanymi setkami. Stosowano je na ulicach i chodnikach, by zapobiec gromadzeniu się śniegu na ulicy. Miały one niekiedy wielkość jednej stopy kwadratowej. W Bostonie chodniki są wybrukowane kostką na Beacon Hill, ale z czasem wielkość kostki została zmniejszona. Obecnie kostka ma zazwyczaj szerokość od trzech do czterech i pół cala, głębokość od sześciu do siedmiu cali i długość od ośmiu do dwunastu cali.
Rzymianie brukowali swoje drogi trzema warstwami: warstwą podbudowy, warstwą pośrednią i wierzchnią warstwą piasku lub żwiru. Warstwy te są bardzo podobne do dzisiejszych standardowych rozmiarów ulic. Nowoczesny układ ulic zapewnia również efektywne rozłożenie obciążenia dla ruchu samochodowego. Jednak te zmiany mogą prowadzić do lokalnych podtopień i zatkanych kanalizacji, a zastosowanie asfaltu i betonu może powodować te problemy.
Wybrukowano je piaskowcem
Piaskowiec był powszechnym materiałem na chodniki w czasach rzymskich, ale technika ta została zaadaptowana także do innych materiałów. Oprócz piaskowca rzymskie chodniki były brukowane żwirem oraz mieszanką gliny i piasku. Piaskowiec ma tę zaletę, że jest trwały i łatwy w utrzymaniu, i jest dziś często używany do budowy chodników. Rzymskie drogi były również wyjątkowo dobrze zaprojektowane i wykonane. Niektóre z nich są używane do dziś, tysiące lat po ich wybudowaniu.
Kamienie te są cenione za ich bogate odcienie ziemi, które sprawiają, że są atrakcyjne do chodzenia. Kostki z odzyskanego europejskiego piaskowca mają zazwyczaj odcienie beżu, śliwki lub okry. Ze względu na swoje naturalne właściwości antypoślizgowe, piaskowiec ma długą historię stosowania w brukarstwie ulicznym. Pierwotnie rzymskie chodniki były wykonane z gładkich, okrągłych kamieni zebranych z koryt rzek lub osadów lodowcowych. Później jednak zaczęto używać kamieni wydobywanych. Obecnie bardzo poszukiwany jest odzyskany bruk.
Wybrukowano je wapieniem
Najwcześniejsze znane zastosowanie wapienia datuje się na ok. 12 000 lat p.n.e., kiedy to Rzymianie odkryli, że mielenie tufu wulkanicznego ze sproszkowanym wapnem hydraulicznym pozwala uzyskać twardy cement. Wapno hydrauliczne powstało w wyniku podgrzania wapienia do temperatury powyżej 850 stopni Celsjusza. Zawarty w wapieniu octan wapnia reaguje z wodą tworząc cement, który twardnieje pod wpływem wody. To właśnie ta reakcja chemiczna nadaje wapnu zdolność do twardnienia.
Typowe starożytne drogi rzymskie miały trzy warstwy. Pierwsza warstwa rudusów była wykopana na głębokość od 30 do 60 cm. Następnie drogę pokrywano drobnymi kamieniami lub pokruszoną cegłą. Ostatnia warstwa drogi składała się z wapna lub pucolanu, materiałów podobnych do cementu. Ta solidna podstawa jest kluczem do długotrwałych dróg utwardzonych. Drogi wykonane z miękkiej gleby są podatne na odkształcenia. Z tego powodu Rzymianie używali wapienia i innych rodzajów kamienia do brukowania ulic.
Podobne tematy
- Jakie materiały są potrzebne do wykonania rzymskiego chodnika?
- Jak zrobić rzymski chodnik w ogrodzie krok po kroku
- Czy popiół z drzew jest dobrym nawozem?
Ogrody to moja pasja, uwielbiam je dekorować i rozplanowywać. Ponad 5 lat temu pasja przerodziła się w zawód i jestem projektantką ogrodów. Ta praca pokazuje że można robić coś przyjemnego i otrzymywać za to wynagrodzenie.
Dzięki doświadczeniu które zbieram już od dobrych paru lat, mogę pisać dla Państwa wartościowe artykuły.
